Een 15-daags avontuur naar
 ROEMENIE
via Duitsland, Oostenrijk en Hongarije van 14 t/m 28 september 2016


Met dank aan :  Marion van Laar, voor het beschikbaar stellen van haar reisverhaal.
(Eerder gepubliceerd in het clubblad van de Club PAN-European Nederland)


Roemenie, een wens van Ben om daar per motor heen te gaan. Niet van mij, want na een tour door Hongarije 20 jaar geleden heb ik gezegd dat ik die kant nooit meer op wil.  Via een lid van de PanClub hoorden we dat ene Jan Valk van M.C.Promotie een groepsreis naar Roemenie organiseerde en na een telefoontje met Jan Valk  kregen we snel een pakket informatie en werden we uitgenodigd om mee te gaan. Voor mij nog steeds met pijn in mijn buik, ik wilde dat Ben maar alleen zou gaan. Maar liefst 6400 kilometer in 15 dagen naar een land dat mij helemaal niet aantrok, pfff.

Hoe anders kon het gaan….

Wat er aan vooraf ging

Twee weken vóór aanvang van de reis, samen aan de afwas, kreeg ik het al benauwd  als ik er aan dacht om deze reis te gaan maken. Ben adviseerde om de reis voor mij dan maar te annuleren  en Jan Valk op de hoogte te stellen. Dat heb ik ook direct gedaan, maar Jan wist mij toch te overtuigen om mee te gaan, ik durfde gewoon geen nee meer te zeggen. Ik kende die man helemaal niet maar hij deed alsof we al oude bekenden waren. Er hadden zich reeds 65 ! deelnemers ingeschreven, waaronder een aantal (ex) Panclub leden. Een dag later hadden we de routes voor de GPS binnen en een dik roadbook waar onder andere allerlei waarschuwingen in stonden;  als deelnemer ben je verplicht om een geel veiligheidsvest te dragen dat we overigens  gratis kregen van de organisatie,  rijd niet door een plas  want dat kan een diep gat zijn,  er zijn hele slechte wegen dus zorg dat je motor goed in orde is, als de politie je aanhoudt zeg dan dat je uit Holland komt en ga geen Duits of Engels spreken en nog een hele waslijst met adviezen. Zie je nou wel, het zijn gewoon geen leuke landen om heen te gaan…..en mijn tegenzin stak de kop weer op.

Ook zou er een servicewagen meegaan met een aanhanger voor 2 motoren, want onder geen beding wordt er een motor in Roemenie of Hongarije achtergelaten.

En last but not least; er ging een heuse mobiele keuken mee; een auto  met aanhanger
die helemaal uitgerust was met koffie, thee limonades en zelfs een chemisch toilet. Deze mobiele keuken stond elke dag op een bepaald routepunt op ons  te wachten en daar hadden de vrijwilligers verse koffie gezet met iets lekkers erbij. Het was dus gelijk een sociaal gebeuren. Allemaal bij de prijs inbegrepen.

De Servicewagen (Bezemwagen)

Deze werd ook bemand door twee vrijwilligers, die pas van start ging als alle rijders vertrokken waren. Op de derde dag vanuit Filzmoos (Oostenrijk) regende het zo hard dat ik besloot om niet op de motor te stappen maar een dagje  met de “bezemwagen” mee te gaan.  Ik dacht daarmee heel slim te zijn, maar wat valt dat tegen in een busje, wat een gehobbel, en dan de bochten over die passen die je met de motor heerlijk snel neemt maar met een bus met aanhanger lijkt het wel een slak die zich door de bergen beweegt. Al na een half uur kwam de eerste hulpvraag binnen ; een duo kon het niet meer volhouden en wilde in de bus mee, dus wij hebben haar kunnen oppikken.  Eenmaal weer op weg kwam al snel de 2e melding; onze organisator Jan Valk had een loslopende hond tussen de wielen gehad en was onderuit gegaan. Dus ook daar werd onze hulp verwacht, de schade aan de motor repareren zodat Jan weer verder kon. Dit betekent dus ook dat je als allerlaatste bij de eindbestemming van die dag aankomt, waar iedereen al gewassen en gestreken aan een biertje zit.  Respect voor de bemanning hoor want zij hebben dit maar liefst 15 dagen  volgehouden. Ik heb gelijk geleerd dat je maar beter op de motor deze toeren kunt maken; ik kwam kapot moe uit die bus.

Natuurlijk ‘s avonds een groepsapp naar de kleindochters gedaan dat ik met de bezemwagen was mee geweest. Krijg ik als antwoord van kleindochter  nr. 1 (15jaar): Wat is een bezemwagen ? kleindochter nr. 2 (13 jaar) : dat weet je toch wel ? (ja ja) Kleindochter nr.3 (12 jaar): ja dat is een autoachtig ding dat de troep van straat veegt,  en kleindochter nr. 4 (9 jaar) plaatste alleen maar vraagtekens ????  Ze dachten werkelijk dat Oma met een heksenbezem achter op een vrachtwagen had gezeten… Thuis maar even uitgelegd wat een bezemwagen is.  Ze wisten het echt niet. De generatiekloof werd hierdoor even pijnlijk duidelijk.

Jan Valk en De Stichting Promotie Humanitair.

Jan is ook betrokken bij hulptransporten van de Stichting Promotie Humanitair, die wekelijks  met vrachtwagens naar Roemenie gaan. Eén van die hulpprojecten hebben wij bezocht, we werden warm welkom geheten door de Burgemeester  en de dominee van het kleine Roemeense dorpje Minis. We werden bedankt voor de hulp uit Nederland, waardoor elke week ca 50 bejaarden 3 keer een warme maaltijd krijgen. In de kerkdienst , zondag voorafgaand aan ons bezoek,  was de inwoners gevraagd iets voor ons te doen en we kregen een door hen gemaakte uitgebreide lunch voorgeschoteld. Heel bijzonder om dit mee te maken.

Ook werd de mobiele keuken weer aangevuld met flesjes water en pakken koek, die voor ons al waren meegenomen door een hulptransport.

Bij het hotel van die dag stonden  een aantal Zigeunerkinderen op ons te wachten, het is natuurlijk een imposant gezicht als er binnen een uur tijd 65 motoren op de parkeerplaats gezet worden. Een parkeerplaats die  werd bewaakt door speciaal ingehuurde bewakers. De Zigeunerkinderen wonen in een huurhuisje vlak naast het hotel en hebben daar geen water stroom of gas.  Water moeten ze met emmertjes 100 meter verderop halen. Een huisje met één kamer waar ze met z’n zevenen in slapen. Ze moeten leven van 40 euro per maand met zijn zevenen !  Jan Valk heeft dit gezin bij vorige reizen geholpen door goederen mee te nemen. Hij vroeg  ’s avond bij het diner om een bijdrage te geven om een houtkachel voor dit gezin te kopen en schoenen voor de kinderen.  Er werd maar liefst 780 euro ingezameld en de volgende dag is daar een houtkachel voor gekocht en voor alle kinderen twee paar schoenen. En zo liep de hulpverlening als een rode draad door deze reis heen.

Mooi om te zien hoe dankbaar de mensen zijn, maar ook hoe erg nodig het is dat er hulptransporten heen gaan.

 

Hongarije en Roemenie

De rit door Hongarije was nog net zo als 20 jaar geleden, armoedig, vies en slechte wegen, alle huizen met hekken afgesloten . De wegen zeer slecht met kuilen en gaten. Bij  een stop , omdat we moesten pinnen, liepen de mensen de winkels  uit om ons te bekijken, kinderen op blote voeten liepen om de motor heen. Een van de deelnemers waarschuwde dat het alleen maar erger zou worden… en dat bleek helaas maar al te waar te zijn. Door de uitgestrekte Hongaarse poesta’s vervolgden  we onze weg richting Roemenie.

Wat een land, het was erger dan in Hongarije;  de wegen nog beroerder, er liepen werkelijk overal  loslopende verwilderde zwerfhonden.

Dus het was continue oppassen geblazen. Langs doorgaande 80 km  wegen liepen oude vrouwen hun koe, waarvan de voorpoten middels een ketting aan elkaar zaten,  uit te laten om in de berm te laten grazen, een paard en wagen was daar ook heel gewoon, mensen met een knapzak en een karretje waren hout aan het sprokkelen. Langs de berm van de weg waren vrouwen de was aan het doen in een afgesneden plastic ton . Levensgevaarlijk, getuige ook van het grote aantal z.g. bermmonumentjes van  verkeersslachtoffers.

In de dorpjes werd alles met paard en wagen gedaan; vader op de bok met een baby in zijn arm en oma op de kar op de zakken met onbekende inhoud. Vele straten zijn onverhard en de huisjes zijn zo krakkemikkig en staan op instorten. Ze worden met golfplaten bij elkaar gehouden.  Het leek af en toe wel of we op een filmset waren. Als je dit niet met eigen ogen hebt gezien geloof je gewoon niet dat dit nog bestaat. En 20 kilometer verderop , nabij een wat grotere stad, was het een westerse luxe, alhoewel alles wel heel  smerig was van de vieze diesel uitlaatgassen .Wat dat betreft mogen ze daar wel eens iets aan het milieu doen.

In Roemenie kregen we een excursie aangeboden in de vorm van een rondvaart, inclusief een lunch,over de Donau;

We voeren door een kloof tussen de Zuidelijke Karpaten en uitlopers van het Balkangebergte, met aan de ene kant van de oever Servie en de andere kant Roemenie. Voor deze excursie mochten we de

motoren parkeren op een schoolplein van een middelbare school, waar ook weer bewaking voor ingehuurd was.

De scholieren keken hun ogen uit, wij ook. De helmen en kleding mochten we in de gymzaal leggen;  een gymzaal van 100 jaar geleden met een gesplinterde parketvloer, met kapotte speeltoestellen, het zou in het openluchtmuseum niet misstaan. Ook hier stond weer een bewaker voor ons klaar.

Hoogtepunten van Roemenie; de Transfagarasan en de Transalpina.

De hoogtepunten waren letterlijk en figuurlijk de twee mooiste passen van Europa, althans volgens de filmmakers van Top Gear.

De Transfagarasan Alpine Highway is een van de meest spectaculaire wegen in Roemenie, en alle bochten van alle circuits in Europa zijn op deze pas aanwezig.  De weg werd gebouwd tussen 1970 en 1974 door het leger in opdracht van Nicolae Ceausescu . Er zijn 40 soldaten  om het leven gekomen tijdens de bouw van deze weg, bizar. Het was een van de laatste opdrachten van dictator Ceausescu.  Deze pas heeft dan ook als bijnaam gekregen “Ceausescu’s waan “ .  Kijk maar eens op You Tube, er zijn ontelbare filmopnames van gemaakt door auto en motorrijders.

Het was op de pas akelig koud  -1 graad en het eerste laagje sneeuw was daar net gevallen. En ik had geen winterhandschoenen bij me,  dom dom dom.

De Transalpina is een pas met enorme uitzichten over kale rotspartijen en geven je een gevoel van nietigheid. Wel een heel slechte weg met forse gaten. Halverwege de pas was een nederzetting van Zigeuners; stukken doek en plastic ,bedekt met dennentakken, moesten een soort van tent voorstellen.

Er stak een pijp uit waar rook uit kwam, waarschijnlijk  door een houtvuurtje om warm te blijven. Een jongetje stond te drinken uit de rivier. Niet te bevatten dat hier mensen leven, zo in de koude bergen. Hoe moet dat daar in de winter als er van oktober tot juni sneeuw ligt ? Ik heb er al rijdend een paar foto’s van kunnen maken want ik durfde niet af te stappen. Maar ik vond het eigenlijk te erg en weinig respectvol om foto’s te maken van andermans armoede.

 

Resumé

Het was een indrukwekkende,  imponerende,  onvergetelijke en bijzondere reis.

Het is goed om te ervaren dat de hulptransporten daar goed ontvangen worden. We hebben  supergoed weer gehad , veel zon en temperaturen van -1 tot + 37 graden en alles wat daar tussen zit en slechts 1 ½ dag regen.  De reis was uitermate goed voorbereid en geregeld , we hadden naast de GPS routes ook nog elke dag een geschreven route. De GPS routes waren bijzonder goed, en professioneel, ik heb niemand horen discussiëren over  navigatieproblemen, want die waren er gewoon niet.

De mobiele keuken die elke dag onderweg klaar stond met gratis koffie en thee met wat lekkers. De vrijwilligers die de servicewagen bemannen, ze deden het allemaal maar. We hebben in 15 dagen 6400 kilometer gereden, het was een pittige reis , maar een onvergetelijke reis. Wat ben ik blij dat ik  mee geweest ben.

Medereizigers, die alleen waren, heb ik vaak horen zeggen: hoe moet ik dit nu aan het thuisfront vertellen?

Deze reis was  anders dan een reis dichter bij huis en is niet te vergelijken met onze andere buitenlandse reizen. Zoveel is anders en zoveel is nieuw; de sfeer, de mensen, cultuur en omgeving.  Het was een bijzonder avontuur, en een  bijzondere herinnering is geboren. Het was onvergetelijke ervaring.

De organisator van deze Roemenië tour , Jan Valk,  is ook de organisator van de SUPERTOUR in juni  2017 waar je via de Pan Club op kunt geven. Dus dat moet een succes worden. Niet twijfelen; gewoon gaan !

NB . Dit verslag geeft maar een kleine indruk weer van wat we allemaal beleefd hebben en is lang niet compleet. Het zou teveel worden om alles te verwoorden  en er ook nog een prettig leesbaar verhaal van te maken. Het zijn mijn belevingen en mijn persoonlijke indrukken.

 

Marion van Laar


 

Een reisverhaal